Our day now.

Permission Requierd - Toestemming Noodzakelijk.
__

Een zucht vloeide over zijn lippen, hij keek naar de zon, die zich langzaam onderdompelde, plaats maakte voor de maan en zijn sterren, hij leek te wachten, maar niemand kwam naar hem toe. Nog niemand leek hem op te merken, belangstelling in hem te tonen, toch bleef hij staan. Hij wist dat ze zou komen, wist dat ze zijn bericht gelezen had. Zijn hand gleed in de zak van de jas die hij droeg, zijn vingers voelden het klein gevormde doosje, het plastic voelde koel. Een glimlach vormde zich om zijn lippen, de normaal zo kil grijze ogen stonden warm. Hij leek te denken, dacht aan deze avond, vandaag.

In de namiddag was hij naar haar kamer gegaan, hun kamer, sinds dat ze op deze planeet waren deelden ze een kamer te samen met hun kinderen. Hij was pas gegaan, wanneer hij wist dat geen van hen er was, niet zij, niet hun kinderen. Hij had een envelop, wit als sneeuw neergelegd, daar waar hij wist dat ze het zou zien. Een simpele envelop met niets meer dan haar naam erop geschreven. In de envelop had hij een papier gestopt, rood als rozen met een boodschap.
Lieve Amy,
Ik wil je verassen, wil je mee uit eten vragen.
Wij samen, waarna we nog een wandeling over de kust kunnen maken.
Ik zie je wanneer de zon langzaam naar beneden zakt.
Vanavond, bij de fontein in het dorp, ons dorp.
Elias.
De woorden waren in zijn gebruikelijk slordige handschrift geschreven, maar toch leek hij nu geprobeerd te hebben netter te schrijven. Een tijd terug waren ze samen door het dorp gelopen, hadden ze wat rondgestruind tot ze in het centrum kwamen, waar een grote fontein stond. Sierlijk, romantisch. Hij wist haast zeker dat ze wist wat hij bedoelde. Nu wachtte hij tot ze zou komen, hij leek zo anders. De normaal rebelse kleding waren weggestopt, in zijn kast, de kleding had hij opgewisseld voor iets elegante. Een donker gekleurde spijkerbroek, met een bloes en een elegante jas. In zijn hand lag een roos wit als sneeuw gerust, waarschijnlijk omdat rood hem te cliché was.

Het had niet lang geduurd voordat Amy de brief had gevonden, ze had het zelfs twee keer over gelezen om zeker te weten of het waar was wat ze had gelezen. Maar al las ze het twintig keer over, het was waar wat er stond. Ze vond het lief van hem en nam het serieus, al waren ze al zolang samen. Ze had een rode jurk aangedaan die wijd om haar benen zat, zodat ze tenminste wel wat normaal kon lopen. De jurk had ergens achteraan haar kast gehangen, ze had hem gekocht toen ze haar haar net blond had geverfd maar het daarna nooit aangedaan. Nadat ze haar schoenen had aangetrokken (rood met hoge hakken) liep ze de kamer uit en gooide de deur dicht waarna het in het slot viel. Ze wist welke fontein hij bedoelde, diegene waar ze langs hadden gelopen toen ze samen door het dorp liepen. Ergens was ze benieuwd wat de reden was, maar misschien moest ze niet teveel verwachten. Ze liep het dorp in naar de fontein en zag hem staan. Elias. Ze glimlachte en liep naar hem toe. “Hoi,” Ze glimlachte en gaf hem een kus op zijn mond. De zon was bijna helemaal weg, en het zorgde ervoor dat de hemel een roze gloed had.

De glimlach die om zijn lippen lag leek groter te worden wanneer hij haar zag, rustig wachtte hij tot ze bij hem was, waarna hij zijn armen een moment om haar lichaam sloeg. Als altijd zag ze er heerlijk uit, hij hoorde haar stem, de simpele begroeting, waarna hij haar lippen op de zijne voelde. De zon was bijna verdwenen, de hemel was roze gekleurd. Zacht drukte hij zijn lippen terug op de hare, een kort moment kuste hij haar waarna hij zijn lippen van de hare los maakte. “Hallo.” Een charmante glimlach speelde om zijn lippen, hij keek naar haar, haar lichaam was gehuld in een rode jurk, aan haar voeten zaten hoge, rood gekleurde hakken. Hij haalde een arm weg bij haar middel, stak de roos in deze hand naar haar toe. “Speciaal voor jou.” Zei hij met een lach, hij was haast opgelucht om de kleur die hij had gekozen. Ze was al zo rood, een rode roos zou er niet leuk bij staan, een te rood geheeld. Nogmaals glimlachte hij, wanneer ze de roos had aangepakt haalde hij ook zijn andere arm bij haar middel weg. Hij pakte haar hand, om vervolgens richting een zijstraat te knikken. “Ga je mee wat eten?” Hij keek naar haar. Rustig begon hij te lopen, naar richting waar hij had geknikt. hij had een restaurant opgemerkt toen ze te samen door het dorp waren gelopen, klein maar elegant.

Glimlachend pakte ze de roos aan, hij was prachtig. "Bedankt." Ze voelde hoe hij haar hand pakte en vroeg of ze mee ging wat te eten. Ze knikte, nog steeds had ze de glimlach op haar gezicht. Ze vond het lief wat hij voor haar deed. Ze hield de roos in haar andere hand terwijl ze rustig mee liep. ze was ergens benieuwd wat de reden was, maar ze mocht van haarzelf niet teveel verwachten want anders was ze straks misschien teleurgesteld en dat zou haar stemming bederven. Iets wat ze Elias niet aan wou doen. Het was duidelijk dat hij zijn best had gedaan om haar een fijne avond te bezorgen. Ze had haar vingers in de zijne gehaakt, terwijl ze naar het restaurant liepen. De roos lag nog steeds in haar andere hand, ze wou hem niet kwijt raken omdat ze de roos zo mooi vond. Zijzelf had nooit van rode rozen gehouden. Ze waren iets van vroeger, witte rozen vond ze veel mooier. Je zag ze dan soms ook in de kamers staan.

Hij hoorde hoe ze hem bedankte, glimlachte daarbij, hij vond het fijn dat ze de roos mooi vond. Rode rozen had hij te cliché gevonden, iets wat al te veel werd gedaan, hij had liever een witte roos als sneeuw. Hij zag hoe ze knikte op zijn voorstel om wat te gaan eten, hij voelde haar vingers om de zijne gehaakt. Zijn gedachten waren overal, maar vooral bij deze avond. Bij het eten, de avond en de wandeling over het strand. Zijn vrije hand gleed opnieuw in de zak van zijn jas, zijn vingers tastte naar het doosje. Hij glimlachte bij het voelen van het plastic, hij mocht de ring niet kwijtraken. Hij haalde de hand weer uit zijn zak, liet haar hand los toen ze bijna bij het restaurant waren. Hij hield de deur voor haar open, om wanneer ze naar binnen was gelopen achter haar aan te lopen. Hij glimlachte, liep samen met haar naar een tafel in de hoek van de ruimte. Hij keek naar haar, nam na haar plaats en glimlachte, opnieuw.

Ze glimlachte toen ze zag dat hij de deur voor haar open hield. Ze liep naar binnen en wachtte even tot Elias ook binnen was. Ze wist niet welke tafel voor hun was, dus ze liep naast hem naar een tafel in de hoek. Ze ging zitten op een van de stoelen en keek hem aan. "Waar heb ik dit eigenlijk aan de danken?" Ze glimlachte en keek hem aan.Ze kon het niet laten om het hem te vragen, aangezien ze steeds meer nieuwsgieriger werd. Het was in positieve zin dat ze het vroeg, ze vond het heel erg aardig en lief dat hij dat voor haar deed. Ze had niet vaak zoiets meegemaakt. Ze wachtte op een antwoord en veegde een pluk haar uit haar gezicht. Ze had haar haar gewoon los gelaten omdat ze niet wist hoe ze het anders moest doen.

Hij hoorde haar stem, hoe ze vroeg waar ze het alles aan te danken had, een scheve glimlach vormde zich om zijn lippen. Hij zag hoe ze een lok van haar blonde lokken uit haar gezicht veegde. “Het leek me leuk je te verassen, en het feit dat wij nooit echt uit zijn gegaan wou ik graag veranderen.” Hij glimlachte nogmaals waarna hij de kaart pakte. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe een ober op hen afliep. Een vriendelijke glimlach vormde zich om zijn lippen, hij hoorde hoe de ober vroeg of ze klaar waren te bestellen. Zijn blik gleed naar Amy “Zal ik ook voor jou bestellen?” Wanneer hij zag hoe ze knikte als antwoord op zijn vraag richtte hij zich weer op te ober en knikte. “Ja, als Voorgerecht zouden wij graag Mozzarella Marinata bestellen. Als hoofgerecht Gevulde kastanjechampignons met kaassaus graag en als dessert graag Kokosijs met witte chocolade en vers fruit.” De ober knikte waarna deze vroeg wat ze daarbij wenste te drinken. “Gewoon water graag.” Hij zag hoe de ober opnieuw knikte, om vervolgens weg te lopen, zelf keerde hij zich weer tot Amy. “Ik hoop dat ik de juiste keuzes heb gemaakt.”

--
Keiharde zuigpost >.<

Amy glimlachte toen ze hoorde wat hij zei. Het was inderdaad zo dat ze nooit samen waren weggeweest. Ze wachtte tot Elias had besteld en keek hem daarna weer glimlachend aan. "Natuurlijk heb je de juiste keuzes gemaakt, anders liet ik je toch niet bestellen?" De glimlach bleef op haar gezicht terwijl ze zag hoe twee glazen water werden gebracht door de ober. Ze glimlachte even naar de ober om vervolgens Elias weer aan te kijken.

Hij hoorde haar stem, glimlachte bij haar woorden en knikte. Een glimlach bleef haar gezicht sieren, terwijl de ober hen de glazen met hun drinken bracht. Vriendelijk knikte hij naar de man, die vervolgens met wat gehaaste passen van hen weg liep, weer ergens anders heen, om bestellingen op te nemen of het voedsel op te halen en te serveren. Hij bekeek Amy, haar bruin gekleurde ogen leken te glinsteren in het licht. Met zijn hand ging hij naar het glas dat voorhem was neergezet, om dat te pakken er een slok van te nemen, waarna hij het glas weer terug zette. Hij wist niet wat te zeggen, wist geen echt gespreksonderwerp en zweeg dus maar, wachtend op hun eten. Hij zei liever niets dan iets stoms, onzinnigs. Seconden, minuten leken te verstrijken voor de ober weer kwam aangelopen, hij zag hoe de boerden voor hen werden geplaatst, de stem van de ober klonk die hen een smakelijk eten wenste, om vervolgens weer te verdwijnen. Met een glimlach om zijn lippen knikte Elias naar Amy. “Smakelijk.”

Ze glimlachte en tikte met haar nagel tegen het glas. Ze vond het lief van Elias, dat hij haar zo meenam te eten. Ze was niet zo vaak weggeweest en helemaal niet met hem. Voorzichtig nam ze een slok drinken uit het glas om het daarna weer voorzichtig terug te zetten. Ze was blij dat de stilte ontspannend was, en niet gespannen zoals ze soms wel had gehad. Ze haalde haar handen weg toen ze zag de borden voor hun neer werden gezet. Ze knikte glimlachend naar de ober, en hoorde daarna de stem van Elias. "Smakelijk," Ze glimlachte nog steeds en begon rustig te eten, het was fijn om zelf niet te hoeven koken. Steeds meer mensen kwamen binnen, en zelfs een kleine rij zag je ontstaan. Alsnog had ze het kleine restaurant in het nieuwe dorp nooit ontdekt. Wat vreemd was, want hij had het blijkbaar wel ontdekt.

Hij hoorde hoe haar nagel keer op keer tegen het glas kwam, wat een tikkend geluid deed maken, wat klonk. Hij zag hoe ze een voorzichtige slok van haar drinken nam om het glas vervolgens weer even voorzichtig neer te zetten, wanneer hun eten werd gebracht haalde ze haar handen ben. Hij hoorde hoe haar stem klonk, nadat hij haar een smakelijk eten had gewenst, hoorde hoe zij hetzelfde deed. Vriendelijk glimlachte, om zijn glas een moment te pakken en daar een slok te nemen. Na het glas weer neergezet te hebben pakte hij het bestek in handen om ook, net als Amy, te beginnen met eten. Mensen bleven het kleine, knusse, maar toch chic restaurant binnenkomen, een kleine rij vormde zich. Hij glimlachte, na enige tijd had hij, hadden ze beide hun voorgerecht op, die werd vervangen door het hoofdgerecht, waarna het dessert kwam. Met een glimlach veegde hij de resten van het dessert weg bij zijn mond, waarna hij ook zijn handen deed afvegen aan het servet. Met een glimlach nam hij een laatste slok uit het al twee maal bijgevulde glas, waarna het lege glas op tafel zette. “Ik hoop dat het gesmaakt heeft.” Zei hij terwijl hij de ober wenkte om de rekening te kunnen betalen, na deze betaald te hebben stond hij van de stoel op om achter haar te gaan staan. Zijn lippen plaatste zich in haar hals, terwijl hij haar stoel naar achteren schoof, waarna hij haar de ruimte gaf om van de stoel te gaan.

Na een tijdje had ook Amy haar voorgerecht op, waarna ze zag dat deze werd vervangen door het hoofdgerecht, waarna uiteindelijk ook het dessert kwam. Ze pakte het servet om haar handen af te vegen en deze weer op de tafel te leggen. "Ja, het was lekker." zei ze als antwoord op de zin die Elias had gezegd. Ze zag hoe hij de ober wenkte om de rekening te betalen. Ze volgde zijn bewegingen, toen hij opstond en voelde plotseling zijn lippen in haar hals. Ze glimlachte lichtjes, en een lichte blos kwam op haar gezicht. Ze stond op, deed haar jurk goed om daarna samen met Elias naar buiten te lopen. "Waar gaan we nu naartoe?" Ze glimlachte terwijl ze zijn hand beet pakte om haar vingers door de zijn te haken. Ze voelde zich best speciaal, dat hij haar zo meenam.

Hij hoorde hoe ze sprak, hoe ze deed antwoorden op wat hij had gezegd, wat maakte dat een glimlach zich om zijn lippen vormde. Hij voelde hoe ze licht deed glimlachen wanneer hij zijn lippen in haar hals deed plaatsen, zag hoe ze een lichte kleur op haar wangen had wanneer hij haar de ruimte gaf van haar stoel af te gaan. Hij volgde haar bewegingen, hoe ze opstond, om vervolgens haar jurkje goed te doen, waarna ze te samen het restaurant uit liepen, naar buiten. Hij hoorde hoe haar stem klonk, hoe ze vroeg waar ze nu naar toe zouden gaan, voelde hoe ze zijn hand deed vastpakken om haar vingers door de zijne te vlechten. Een glimlach was op haar gezicht te vinden, wat maakte dat er ook een glimlach om de zijne kwam. Een glimlach die warm en vertrouwd was. “Laten we een strandwandeling gaan maken.” Met zijn vrije hand taste hij in zijn zak, voelde hij het koele plastic van het doosje.

Ze luisterde naar Elias zijn stem. En knikte. "Weet je hoe we er moeten komen dan?" Ze liep rustig met hem mee en glimlachte ontspannen. Ze voelde zich op haar gemak bij Elias. Ze zag dat ze langzaam het drukke deel van het dorp verlieten, en uit kwamen op een soort boulevard waar je de rotsen al zag die de toegang gaven tot het strand. Ze liet zijn hand los om wat vooruit te lopen. Ze trok haar rode hakken uit, waar ze waarschijnlijk toch niet meer op kon lopen als ze eenmaal op het strand was. Voorzichtig, klom ze door de paar lagere rotsen om vervolgens haar voeten op het warme strand te zetten. Ondanks dat het al een tijde donker was, was het zand nog steeds warm. "Kom je?" Ze glimlachte en keek hem aan.

Hij zag hoe deed knikken op zijn woorden, om vervolgens hem te vragen of hij wist hoe daar te komen, waar hij op deed knikken. hij zag hoe een ontspannen glimlach om haar lippen was te vinden. Langzaam leken minder mensen in hun omgeving te zijn, verwijderden ze zich van drukke gedeelte van de stad naar de buitenste ring, die toegang bood tot de omgeving die van niemand eigendom was. Hij voelde hoe ze zijn hand los liet, zag hoe ze wat vooruit liep, wanneer ze het strand betrad. De trok haar rood gekleurde hakken uit, hij volgde haar bewegingen, hoe ze voorzichtig over wat rotsen klom, om vervolgens op het zand haar voeten te zetten. Hij glimlachte toen hij haar stem hoorde, de vraag of hij kwam en knikte daarom, een moment versnelde hij zijn pas om naast haar te kunnen lopen, hij pakte haar nog vrije hand weer vast en glimlachte. Hij voelde hoe zijn schoenen wat deden wegzakken in het zand, elke keer wanneer hij een pas zette.

Ze glimlachte en keek hoe hij zijn pas versnelde om daarna weer naast haar te lopen. Ze voelde hoe hij haar hand vastpakte, waarna ze haar vingers weer door die van hem vlocht. "Eigenlijk best mooi hier 's avonds.." haar stem was op een zachte toon terwijl ze langzaam verder liep over het zand. De eerste maanstralen schenen over het water, het had een mooi gezicht en heel even bleef ze stil staan om te kijken waardoor haar voeten wat verder weg zakten in het zand. In haar andere hand hield ze haar rode schoenen. "Het is prachtig," Ze glimlachte terwijl ze naar het uizicht keek om daarna Elias aan te kijken en hem een kus op zijn wang te geven.

Hij voelde hoe ze haar vingers weer in de zijne deed vlechten, wanneer hij haar hand pakte, hoorde hoe ze sprak, luisterde naar de woorden die ze sprak. Haar stem had een zachte toon, terwijl ze verder liepen. De eerste schijnsels van de maan wisten tot de planeet te reiken, schenen op het wateroppervlak van de zee, die daardoor licht leek te twinkelen. Zilveren, haast witte glanzen kwamen in de golven, die op rustige manier rolden. Hij voelde hoe ze een moment stil bleef staan, om naar het prachtige aanzicht van de zee te kijken, wat maakte dat hij ook keek, een warme glimlach was om zijn lippen te vinden. Hij voelde hoe zijn schoenen weg zakten in het zand, hoorde hoe Amy aan zijn zijde sprak en glimlachte opnieuw, alweer. “Je hebt gelijk.” Hij keek haar aan, wanneer ze hem aankeek, voelde hoe ze zijn lippen een moment tegen zijn wangen plaatste. Hij glimlachte keek naar haar. “Het is prachtig, maar jij bent mooier in mijn ogen. Ik wil je iets vragen.” Een verlegen blik was een moment te zien in zijn ogen, waarna hij knielde. Met zijn vrije hand toverde hij het doosje, waar zich een zilveren ring met klein gevormde steentje daarop bevond. Hij klapte het open en hield haar voor. “Wil je met mij trouwen.” Het was niet zozeer als een vraag uitgesproken, had een charmante, warme klank erin.

Ze merkte dat Elias ook stil bleef staan, toen zij eenmaal ook stil stond. Ze glimlachte en luisterde naar zijn woorden. Toen ze haar lippen een moment op zijn wang had geplaatst, zag ze dat hij glimlachte. Ze hoorde hoe hij opnieuw sprak en keek hem verbaasd aan. Ze zag hoe hij heel even een verlegen blik in zijn ogen zag, waarna ze zag dat hij knielde. Verbaasd wachtte ze af wat er ging gebeuren. Ze keek naar het kleine doosje, waar een ring in bleek te zitten. Ze hoorde de vraag en keek van Elias naar de ring en weer terug. Langzaam maar zeker drong de vraag tot haar door, waarna ze begon te glimlachen. Hij vroeg haar ten huwelijk. "Ja." Ze glimlachte breed en wachtte tot hij opstond om hem daarna te omhelzen.

Hij hoorde hoe haar stem klonk, hoe ze zijn vraag, die eerder als een zin had geklonken, deed beantwoorden, zag hoe een brede glimlach gerust was om haar fijne lippen. Hij voelde hoe ze hem deed omhelzen wanneer hij opstond, sloeg zijn armen een moment om haar lichaam, om haar vervolgens weer los te laten. Hij nam de ring uit het doosje, om het lege doosje te sluiten en terug in zijn zak te stopen. Hij pakte haar hand, die zoveel zachter deed aanvoelen als de zijne en schoof de zilver gekleurde ring om haar vinger, om haar vervolgens opnieuw te omhelzen. Hij drukte zijn lippen op de hare, sloot zijn ogen een moment om haar vervolgens op te tillen. Zijn lippen maakte hij van de hare los, om enkele passen naar de zee te doen. Met een scheve grijns om zijn lippen knikte hij naar het glinsterende water. Zijn ogen deden twinkelen, leken te lachen. hij was gelukkig, was blij dat ze met hem wilde trouwen. Hij wachtte, terwijl hij enkele passen naar het water deed, wachtte tot ze door kreeg wat hij met haar van plan was.

Ze voelde hoe hij zijn armen een moment om haar heen sloeg om haar vervolgens weer los te laten. Ze keek hoe hij de ring uit het doosje nam, en daarna haar hand pakte om de ring om haar vinger te schuiven. Ze voelde zijn armen opnieuw om haar heen, waarna ze hem ook weer omhelsde. Ze sloot eveneens haar ogen toen zijn lippen op die van haar kwamen. Ze schrok toen hij haar optilde, en sloeg uit reflectie haar armen om zijn nek. Ze keek hem vragend aan, geen idee wat hij van plan was. Ze zag de scheve grijns, en hoe hij naar het water klikte. Toen ze dichterbij kwamen kreeg ze door wat hij van plan was. Hij wou haar in het water gooien. "Nee!" Ze lachte en probeerde ervoor te zorgen dat Elias haar weer op de grond zette.

Hij hoorde hoe haar stem klonk, hoe ze nee deed roepen, een vrolijke, warme lach vloeide over haar lippen, was te horen over het strand. Hij voelde hoe ze probeerde zich uit zijn armen te krijgen, te maken dat hij haar weer op de grond zou zetten. hij lachte vermaakt en liep verder naar het water, tot hij voelde hoe het water zijn schoenen raakte. Met een kalm, maar toch snel gebaar schopte hij zijn schoenen uit, om deze wat van het water te schoppen, dit zonder Amy los te laten. “Water is goed voor je.” zei hij met een warme, lieve glimlach, om vervolgens verder het water in te lopen, tot dit tegen zijn knieën deed golven. Hij maakte een gebaar, deed alsof hij haar liet vallen, enkel om haar te laten schrikken. Hij drukte zijn lippen tegen haar voorhoofd om heer vervolgens in het water te laten vallen.

Ze keek hem aan toen ze hoorde dat hij lachte en verder liep naar het water. Ze keek hoe hij zijn schoenen uit deed om vervolgens verder te lopen. "Ja maar, ik wil niet met natte kleding naar huis." Ze probeerde niet meer ervoor te zorgen dat hij haar los liet, want dan lag ze in het water. Ze schrok, toen hij deed alsof hij haar liet vallen, waardoor ze haar armen niet meer om zijn nek had. Ze glimlachte, toen ze zijn lippen op haar voorhoofd drukte, maar kort daarna gilde ze vanwege het feit dat hij haar liet vallen. Ze proestte even toen ze boven kwam, waarna ze probeerde Elias onder water te krijgen. "Het is niet eerlijk!" Zei ze enigszins koppig.

Hij hoorde hoe een gil haar lippen verliet, wanneer hij haar liet vallen, zag hoe ze het zoete water uitproestend weer naar boven kwam, waarna ze hem probeerde onder het water te krijgen. Hij lachte, hoorde hoe ze enigszins koppig sprak, wat maakte dat hij opnieuw lachte. Met een plons kwam hij naast haar neer, een plons die er voor deed zorgen dan een golf van water over haar heen spoelde. Met een glimlach drukte hij op haar neus. “Eerlijk als goud.” Hij grinnikte om vervolgens een rondje om haar heen te zwemmen. Hij ging met zijn hand door haar blonde, natte lokken, die zout deden ruiken, als haar lichaam. Zoals ook zijn haren, zijn lichaam.

Ze glimlachte tevreden toen hij naast haar neer kwam, ondanks dat het ervoor zorgde dat er een golf van water over haar heen spoelde. Ze keek hem glimlachend aan toen hij op haar neus drukte. "Maar alsnog is het niet eerlijk, je bent sterker." ze volgde zijn bewegingen toen hij een rondje om haar heen zwom. "Dus ik kan je niet terug pakken." Ze ging staan, om vervolgens te proberen hem onderwater te krijgen. Na een tijdje gaf ze het op om weer naast hem te gaan zitten. "Ik pak je wel met iets anders terug." Nog steeds was ze een klein beetje koppig waardoor ze haar armen over elkaar heen sloeg.

Hij hoorde hoe ze sprak, grinnikte bij deze woorden terwijl hij om haar heen zwom, hij hoorde hoe ze daarna nogmaals sprak, om vervolgens op te staan en proberen hem onder water te krijgen. Na een tijdje gaf ze dit op, om naast hem te gaan zitten, waarna ze opnieuw sprak, haast als een klein kind sloeg ze koppig haar armen over elkaar. Met een glimlach keek hij haar aan, grinnikte zachtjes om haar vervolgens opnieuw op haar neus te drukken. “Maar kijk dan toch, jij hebt zoveel meer dan mij waar je goed in bent. Zoveel sterker, wanneer je aarde stuurt, dat kan ik niet eens.” Hij ging staan, om haar vervolgens om te tillen en het water uit te dragen.