Is this the end?

[Tijdelijk alleen nu even voor Lloyd en Rosetta dit bericht haal ik weg als anderen er ook mogen posten.]

Een zachte wind blies het witte zand op, de zon leek afwezig door de regen wolken die aankwamen drijven van zee, het zou niet lang duren of er zou een flinke regenbui los barsten. Daar waar niemand zou zijn liep een man, zijn lichaam stond kwetsbaar. Zijn blik stond afwezig en geraakt. Daar liep hij dan de duivel vol emotie, het geen dat hij probeerde te verdringen leek hem te verzwelgen.

Lloyd liep over het strand en voelde de koude wind tegen zijn lichaam aankomen. Het leek alsof alles om hem heen zei dat hij moest opgeven, dat hij zijn taak moest overdragen aan zijn nazaat, Rosetta. Lloyd stond stil en zag een beeld voor zich. Een prachtige vrouw verscheen voor hem, ze had een lichtehuid blauw/paarse ogen en lang droomachtig paars haar. Haar rug en schouders vol met de meest wonderlijke figuren. Het was de vrouw waar hij van hield, waar hij zijn hart aan had gegegeven. De vrouw die zijn hart meenam in haar eigengraf en een deel doorgaf aan hun dochter. Ja, het was Lutsia zijn vrouw. Lloyd voelde zich machteloos, hij kon iedereen het leven ontnemen, maar hij kon het niet schenken aan de persoon waar hij het meest van hield. Lloyd viel op zijn knieen met zijn gezicht naar zee gericht. Zijn hoofd liet hij zaken en gaf zich totaal over.

Rosetta liep over het strand, ze vond het fijn om in de buurt van de zee te zijn, ze voelde zich vrij als ze aan zee was. Ze keek naar in de verte als zag een silhouet van een man. Ze herkende dat lichaam uit duizende en anders wel de enorme kracht die het uitstraalde. Hij zag er niet uit als zichzelf, met een bezorgde blik keek ze naar haar vader die langzaam over het strand liep met zijn hoofd omlaag en ingestoken. Hij zag er zo kwetsbaar uit, dit was ze totaal niet van hem gewend. Met tranen die in haar ogen opwelde zag ze hoe haar vader zich op zijn knieen liet vallen en zich totaal over gaf. Rosetta had altijd al een emotionele band met haar vader gehad. Rosetta zetten haar voeten af in het zand wat niet al te gemakkelijk was. Ze rende richting haar vader. De tranen die in haar ogen prikte en probeerde te ontsnappen. "Daddyy~!" schreeuwde ze en liet zich naast haar vader in het zand vallen. Ze kroop tegen hem aan en hield hem stevig vast. Ze snikte en begon simpelweg te huilen. Ze voelde hij Lloyd haar vast pakte en zacht omhelsde. Dat deed haar denken aan vroeger toen haar vader haar altijd vast hield als ze huilde, ze voelde zich veilig. Ze voelde hoe een druppel op haar hoofd viel en nog een volgde. Ze keek haar vader aan en zag de tranen over zijn gezicht stromen.