River Deep, Mountain High.

Een vrouw stond op het lege veld, met enkele doeken om haar lichaam gewikkeld zodat het het belangrijkste deel van haar lichaam bedekte. Kleine zwarte rookwolken zag je om haar heen, ze was aan het oefenen met haar element. Duister. Ze verloor de hele tijd haar concentratie wanneer het haar bijna lukte. Ze probeerde de hele tijd te teleporteren maar het lukte niet. Steeds wanneer ze dacht dat het bijna lukte verloor ze haar concentratie. Ze wist niet waar het aan lag, anders zou ze er wat aan kunnen doen. Ze zuchtte, toen ze weer haar concentratie verloor. Ze streek een paar haren uit haar gezicht om het nog een keer te proberen. Het moet en zou lukken. Je zag al de kleine, zwarte, rookwolken om haar heen verschijnen, die steeds groter werden. Totdat ze plotseling verdwenen en een zwarte mist achter lieten. Zuchtend liet ze zich op de grond vallen. Het wou gewoon niet.

Geen glimlachje was te bekennen op het gezichtvan Dean. Snel liep hij door het bos heen. Op zoek naar iets, alleen naar wat hij opzoek wa s wist hij niet. Zijn ogen stonden sluw en spuugde vuur terwijl ze samen werkte met de zon die hem kracht gaf. Krakende takjes hoorde je en daarna een sissend geluid. De kleine krakende takjes vlogen in de fik toen hij er over of langs liep. Zijn bondkraagje wapperde in de wind evenals zijn zwarte haar die heen en weer piekte langs zijn hoofd. Iets werdt tot hem aangetrokken. Iets trok zijn aandacht. Hij zag hoe de bomen minder werden en merkte dat hij aan de grens lag. Nooit eerder was hij in deze omgeving geweest. Hij bleef staan bij de laatste boom en hij leunde tegen de schors aan. Een meisje, een vrouw had een duistere gloed om haar heen. Een sluw glimlachje verscheen op zijn gezicht en hij zag hoe de gloed verdween. Hij merkte dat ze zich neer leit vallen, een soort van teleurgesteld. Hij trok een wenkbrouw omhoog en de sluwheid was in zijn ogen nog altijd te vinden. Hij ging achter haar lopen, kleine voorzichtige stapjes. Hopend dat ze niks hoorde. Toen hij achter haar stond concentreerde hij zich op de vrouw en hij had gemerkt wat ze probeerde te doen. Hij liet een draaikolk van vuur om haar heen gaan en hij rende een stuk terug. Hij teleporteerde haar voor zijn neus en de ogen waar vlammen in danste had hij verleidelijk gericht op de vrouw. "Dean, En hoe heet deze charmante dame?" Hij stond erg dicht tegen de vrouw aan. hij wou niet te overhaast doen en deed een stap achteruit. de sluwe glimlach was een verleidelijke glimlach geworden. Hij keek naar haar lichaam, ze was slank met weinig kleding. Ze vroeg er bijna om, aangezien hij al een tijd niks meer had uitgevreten.

Evangeline zuchtte en plukte een paar stukjes gras uit de grond. Ze vond het niet leuk dat het niet lukte. Ze wou wel dat het lukte, maar het wou gewoon niet. Hoe hard ze ook probeerde. Ze schrok toen ze draaikolk van vuur om haar heen zag. Ze kon er niks tegen doen, vooral omdat ze bang was dat ze zich brandde. Toen de vlammen verdwenen merkte ze dat ze stond, ergens anders om precies te zijn. Ze was geteleporteerd, maar het was haar eigen werk niet. Iemand anders had het gedaan. Ze keek naar de man voor hem, die haar met verleidelijke ogen aankeek. Ze hoorde zijn naam, Dean. Ze hoorde hoe hij vroeg naar haar naam en sloeg haar ogen even neer. "Evangeline. W-Wat voor zin had het om mij te teleporteren?" Ze keek hem een beetje wantrouwend aan. Ze voelde zich meer op haar gemak toen hij een stap achteruit deed. Ze was blij dat zij zelf geen stap achteruit hoefde te doen.

De jongen bleef kijken naar de dame. Bruine glinsterende ogen. Hij glimlachtte nadat hij de woorden hoorde. De verleidelijke glimlach die alleen van hem kon zijn. Hij bedacht zich hoelang hij al niet meer met een meisje had 'gespeeld' en het was nogal lang. Hij bekeek het meisje nu van top tot teen die blijkbaar Evangeline heette. "Mooie naam..." zei hij nog steeds glimlachend. Ze leek een tikkeltje onzeker en verlegen dus zou hij wel heel voorzichtig moeten doen. Hij keek haar aan met de vlammetjes die in zijn ogen speelde. Hij had iet schattigs over zich, iets schattigs wat elk meisje in haar hart zou raken. Zijn zwarte haar piekte langs zijn hoofd, en zijn bondje wordt evenals zijn haar door een licht briesje meegevoerd. "Ik zag waar je mee bezig was, Ik merkte hoe het telkens niet lukte dus ik wou jou even teleporteren" zei hij lief, een verleidelijke stem. zacht en vertrouwd. Hij zette zijn neppe gezicht weer op en keek blozend naar de grond. alsof hij zich schaamde ervoor. Maar binnenin voelde hij niks voor haar, het was slechts een speeltje voor hem. Een speeltje die binnen 1 of 2 keer kapot was.

Evangeline bleef hem aan kijken. Aan de ene kant schaamde ze zich dat hij haar kon teleporteren en zij haar zelf nog niet eens. Maar aan de andere kant vond ze het helemaal niet erg. Ze glimlachte wat verlegen toen ze hoorde wat hij zei en keek even naar de grond. "Bedankt." Ze glimlachte en keek hem weer even aan. Het viel haar op dat het leek alsof er vlammen in zijn ogen dansten. Haar glimlach werd breder toen ze hoorde waarom hij haar had geteleporteerd. Hij was aardig. Ze bleef hem aan kijken en kreeg hem langzaam maar zeker een fonkeling in haar ogen. Een glimlach lag op haar gezicht en ze keek hem wat verlegen aan. Kleine blosjes waren zichtbaar op haar wangen.

Een tikkeltje schaamte was op haar gezicht gelezen. Een grote glimlach was op haar gezicht te lezen. Diep van binnen ging een fluitje dat hij het niet moest doen maar toen hij die fonkeling zag hield hij het niet meer uit. Een eigenwijze verleidelijke grijns lag om zijn gezicht. Zijn gezicht ging dicht bij de hare. "Je bent prachtig" fluisterde hij in haar oor en hij zakte naar haar mond. Hij drukte zijn lippen op de hare. Hij proefde de zoete lippen en hij streelde de mond met zijn tong. Nog steeds was een glimlach en hij sloot zijn ogen. Hij wachtte op toestemming. wachtte erop of zij mee zou gaan of dat hij te snel ging.

Ze begon nog meer te blozen toen ze de woorden hoorde die tegen haar werden gezegd. Ze merkte hoe hij zijn lippen langzaam maar zeker op die van haar drukte. Ze schrok, maar ze deed er niks tegen. Toen hij met zijn toen haar mond streelde opende die een klein beetje, alsof het automatisch was. Haar ogen waren gesloten, en ze wachtte af. Ze verplaatste haar hand voorzichtig naar zijn middel om ze daar neer te leggen. Toen ze haar mond opende had ze het idee gehad dat ze toestemming had gegeven, en dat ze het niet erg vond. Dat was eigenlijk ook haar bedoeling geweest maar zo had ze er niet over nagedacht.

Zijn hand ging naar haar gezicht en streelde haar wang. pakte het licht vast. en zij andere hand ging naar haar achterkant waar hij hem liet rusten. Toen hij voelde hoe de mond licht openging merkte hij dat hij toestemming had, altijd ging het zo makkelijk. Zijn lieve schattige gezicht, de vonken, en dan begint het al. Hij liet zijn tong doordringen in haar mond en streelde haar tong. De hand die hij op haar gezicht liet rusten haalde hij door haar haar. door de donkere lokken. Iets diep in zich deed zeer, het stekende hem. Elke keer als hij dit deed had hij zo'n gevoel, een gevoel alsof hij een stomp in zijn buik kreeg. Altijd negeerde hij die pijn, zijn zelfvertrouwen was groter. en overwon van pijn. Pijn is je vriend... Je moet het als een vriend beschouwen. Net zoals nu, toen hij met dit meisje stond te zoenen. Zolang had hij niet meer 'gespeeld' en hij verheugde zich op de avond. als zij het zou accepteren...