Place richest in lowest degree

Dit was één van haar duistere dagen. Het meisje had demonenbloed in zich en daar kon ze niks aan doen. Vaak was ze omringt door de gloed die alleen engelen kunnen evenaren, maar haar woorden konden steken als die van een demon. Een scherpe tong dus en ze was gezegend met een nog scherpere blik. Lief? Aaibaar? Ja, Zahn kon het allemaal zijn – maar was niet verbaasd als je de volgende seconde neer stak. Veranderlijk als de wind en onvoorspelbaar als de zee en als haar demonenbloed opspeelde kon je beter een blokje om lopen. Mits het niet zo was dat die charmante grijns duister wezens aan trok zoals nectar bijen aan trok. Ja, ze huppelde door de straten als een klein kind maar engel en duivel konden voelen dat een bepaalde bloeddorst op haar tong lag. Haar vrolijke gehuppel kon zo omslaan een dans des doods. Het enige wat er voor nodig was, was een blik die haar niet aanstond of een persoon wat haar irriteerde of ..

Ze hield haar adem in. Een klein wezentje trok door haar blikveld. Een wezentje met zijden vleugels die gekleurd waren als de regenboog. In één enkele vleugelslag was de bloeddorst van die meisje compleet verdwenen. Nu stond ze alleen maar gebiologeerd te staren naar het wezentje dat luisterde naar de naam ‘vlinder’. Het bevestigde hoe snel haar emoties konden veranderen. Zo stond ze stil in een volle winkelstraat. Het kleine meisje met de vurige haren blokkeerde de weg van mensen die zich om haar heen haasten – maar ze merkte het niet op. Zelfs de zachte regendruppels op haar donkere huid bleven onopgemerkt. Het enige waar ze belangstelling voor toonde was het tere insect dat van marktkraam naar marktraam vloog en bijna verdween in de bonte kleuren van de stad.