BAM Inslag op Shine.

Het was de dag van de sterrenregen, iedereen was het vergeten want niemand geloofde dit en het was zeker al een lange tijd geleden geweest dat het werd voorspeld. Maar het bleek dus echt waar te zijn. Die dag was het einde..voor Shine. De komeet sloeg in bij Shine, sommige zijn nog over de grens gekomen maar de meeste waren op slag dood. Shade had geluk, had het overleefd. Maar hun planeet was totaal verwoest, ze moesten een nieuwe planeet vinden. De magiërs bundelden hun krachten om zich te verplaatsen naar een nabijgelegen planeet, deze was al bewoond maar dit maakte Shade niet uit. -- Verhaallijn waar we ons ongeveer aan moeten houden, het mag een beetje afwijken maar niet te veel zodat het niet meer klopt.

Het was 's middags, Lorah zat aan haar bureau en was wat dingen aan het noteren. Opeens begon haar kamer langzaam te verduisteren, ze stond op en liep naar het raam. Toen ze uit het raam keek zag ze een vrijwel duistere lucht en ze zag een vuurbal in de verte. Snel rende ze naar beneden, wat kon er gebeuren? Was dit het werk van Lloyd? Ze herinnerde zich dat Lloyd een aanval wou doen, maar op deze manier van aanvallen was ze niet gewend. Ze was naar beneden gestormd en opende de deuren van het kasteel. Haar mond viel open van verbazing, sommige mensen keken verschrikt naar boven. Lorah liep naar buiten en keek haastig rond, daarna weer naar de lucht. Het was een vallende ster, een meteoor, dat was al direct te zien aan de vuurbal die uit de lucht kwam vallen. Het was nog ver weg maar het was bezig om door hun dampkring heen te breken. Ze vloekte binnensmonds, kon dit het einde worden? Ze liep wat meer door richting de grens, het begon steeds weer lichter te worden doordat de meteoor steeds dichterbij kwam.

Lloyd had uit zijn raam gekeken naar de comeet. Hij wist precies wat er ging gebeuren maar z’n werk was het niet dat maakte hem behoorlijk geirriteerd. Hij keek naar de komeet die dichterbij kwam, hij zag ver in de verte de bergen liggen. Het beeld van Rosetta schoot door z‘n hoofd. Z’n dochter zijn kleine meisje zou dit niet overleven als hij niet snel handelde. Hij keek relaxed door zijn kamer heen. Lorah had geen idee van zijn dochter, dat had niemand. Hij begon te ijsberen door de kamer met zijn blik op de bergen gericht. Hij wou haar niet kwijt raken. Hij stond stil en ademde diep in. Hij sloot zijn ogen en teleporteerde naar het paleis wat Rosetta had gemaakt. "Rosetta! Waar zit je je moet NU mee" schreeuwde hij door het gebouw. De marmeren vloer was bloed rood en de muren wit. Het zag er prachtig maar roch angstaanjagend aan. In de vloeren zaten zielen die je aankeken, Lloyd was dit soort inrichtingen wel gewend. Hij hoorde voetstappen snel richtingen hem naderen.

Rosetta lag rustig in haar bed, zoals ze altijd deed rond deze tijd. Ze keek naar het niets en dacht na. Ze voelde dat iemand haar paleis binnen was gekomen ze kwam lang omhoog. Met een frons op haar gezicht keek ze naar de deur. Een stem die ze uit duizende herkende vulde het hele gebouw. Haar ogen werden groot en ze glimlachte, ze sprong uit het bed en rende de eerste gigantische kamer uit. Haar voetstappen waren piepend hoorbaar. Ze vloog de hoek om een gang door. Bijna was ze uitgegleden. "Daddy~!" schreeuwde ze toen ze nog een hoek om moest. Ze voelde haar hartslag omhoog gaan. Ze rende de hoek om en keek naar haar vader die haar ernstig maar toch vriendelijk aankeek. Rosetta wou stoppen maar dit leek niet goed te kunnen ze remde af tegen haar vader die ze omhelsde. Ze begroef haar gezicht in zijn borst kast. Ze voelde zijn armen over haar rug. "Waarom kom je hier opeens?" vroeg Rosetta en keek haar vader aan. "De planeet staat op het punt vernietigt te worden" antwoorden Lloyd en keek haar aan. "Ik kom je ophalen" vervolgde hij zijn zin. Rosetta knikte, haar ogen werden paars/rood en lichte op. De hele ruimte kwam in een zwarte wolk richting haar en verdween. Rosetta liet Lloyd los. "Ik neem aan dat het geheim moet blijven dat je mijn vader bent?" zei ze lichtelijk bedrukt en keek hem aan. Lloyd knikte enkel en pakte haar hand. "Je bent een nichtje van me, een wezen uit de onderwerld" zei hij nog tegen haar. Rosetta voelde hoe Lloyd haar weg teleporteerde. Ze was blij dat ze weer bij hem kon zijn, maar ergens voelde het niet goed dat niemand de waarheid mocht weten. Rosetta deed haar ogen open en keek naar de grens met in de verte een slanke vrouw met wit haar. Ze voelde hou Lloyd haar hand los liet. "Blijf bij me" zei hij zacht en keek haar aan. Hij verstrengde zijn blik en liep richting de vrouw.

Eve staarde naar de lucht: nog altijd zat ze bij 'haar' boom, dicht bij de grens. De grens lucht hier was meestal rood, maar werd donker. Een grote "flits" zoefde door de lucht. Dit was onmenselijk! Alhoewel Eve graag had willen blijven kijken - ze hield nu eenmaal van spanning - wist ze dat dat haar fataal zou kunnen worden. Ze rende weg. Ook al had Eve haarzelf beloofd haar angsten onder ogen te komen - dit ging haar te ver. Of was het slechts een vallende ster? Eve bleef staan en keek achter zich. Nee, duidelijk een meteoor. Was dit dan het einde? Moest ze die arme wezens van Shine komen helpen?! Eve besloot terug te lopen. Steeds sneller ging de meteoor, nog ver weg, maar vastbesloten naar deze planeet te komen. Eve herinnerde zich iets van Avalon. De profetie, wat was het? Is dit de sterrenregen die al voorspeld was?! Dat kan niet, dat bestaat gewoon niet! Dit is het einde! Gekweld door angstige gedachtes probeerde Eve met alle kracht helder na te denken.

Emily stond buiten, ze zat in de buurt van de grens. Bijna op de grens. Langzaam voelde ze heo de lucht duister werdt, hoe een fel licht verscheen, plotseling. Een vuurbal. Ze stond op van haar positie en ze rende, het voelde niet goed. Er was iets verkeerds, ze zou naar Lorah rennen. Ze wist dat Lorah haar moeder was, ze wist het gewoon zeker en zo beschouwde ze haar ook. Misschien wist zij wat eraan de hand was. Bijna was ze voor het kasteel, ze ontweek bomen die in de weg stonden en af en toe struikelde ze over een tak. Wat was dit toch? ze snapte er niks van. ze zocht amy of lorah, ze moest ergens schuilen en vragen wat er aan de hand was. "TAAANNTEE AAMMYYY"Gilde ze eerst had en ze keek naar de menigte voor het kasteel. "LOOORAAHH" gilde ze daarna, ze klonk wanhopig ookal was er nog niks gebeurt, ze wist niet wat het was of of dat ding wel kwaad deed, maar het voelde niet vertrouwd dat wist ze wel.

Haar ogen waren niet van de lucht af te krijgen, ze had geen idee wat ze moest doen. Moest ze iedereen waarschuwen? Moest ze wegrennen? Ze wist het niet, ze was verstijfd en verbaasd. Het werd steeds lichter en steeds warmer, maar het leek niet op hen af te komen, het week af in de richting van Shine. Toen ze voetstappen hoorde draaide ze zich om. Ze zag Lloyd lopen met een meisje naast haar, kleiner dan haar en met lichtelijk roze haren. Ze keek haar een moment aan, voordat haar blik terug gleed naar Lloyd. '' Wie is dat? '' vroeg ze, haar blik emotieloos en misschien zelfs een beetje bang omdat ze niet wist wat er gebeurde. Ze hoorde iemand haar naam roepen en keek een moment om, ze zag Emily. '' Emily, hier! '' riep ze richting haar. Ze draaide zich weer om naar Lloyd. '' Heb je enig idee wat er aan de hand is? '' vroeg ze zacht. Ze wierp een snelle blik in de lucht, het zal niet lang meer duren of de meteoor zou inslaan.

Eve besloot zich bij de groep die nu bestond uit Lloyd, Emily en Lorah aan te sluiten. 'Weten jullie wat hier gebeurd?' vroeg Eve voorzichtig. Ze bleef kijken naar de rennende menigte vanuit Shine, en wat daarmee gebeurde: sommigen van hen werden door bewoners van Shade weggeslagen, anderen gingen de strijd aan en weer anderen mochten door. 'Dit is het einde!' zuchtte Eve. Wat gebeurt hier?! Wat is dit?! Ze durfde niks meer te vragen. Ze kon zelf ook wel raden dat dit het einde was - dit komt niet meer goed.


_______

Sorry, kort.

Amy zat op haar hurken, tegenover Yuuna met een kleine knuffel in haar handen. Ze had Yuuna een soort van rustig gekregen door een hele tijd bezig met haar te zijn. Niet dat ze zo toe kwam aan haar eigen dingen, maar het was fijn om te zien hoe ze speelde. Ze zag hoe een donkere schaduw de kamer in kroop. En verbaasd keek ze naar buiten. In de verte zag je een enorme vuurbal naar beneden vallen. Heel even bleef ze geschrokken zitten om vervolgens naar Yuuna te kijken die bijna in huilen uitbarstte. Ze tilde Yuuna op om vervolgens vlug de trappen af te lopen. Toen ze alle trappen had afgelopen keek ze weer naar haar dochter, het kleine meisje keek haar nog steeds verschrikt aan. “Het komt wel goed Yuun.” Ze glimlachte even, iets wat erg moeilijk ging. Ze liep het terrein op buiten het kasteel, en ging opzoek naar iemand die haar kon vertellen wat er naar beneden viel en wiens schuld het was.

Lloyd keek Lorah aan, Emily kwam duidelijk aanrennen dat was niet echt te missen. Hij hoorde de vraag van Lorah. En keek naar Rosetta. "Dit is Rosetta een nichtje van me." hij zei het alsof hij normaal zou praten en keek zoals gewoonlijk naar Lorah. Zijn blik ging omhoog naar de lucht. "Dit is simpelweg het einde van deze planeet, zoals voorspeld.. Ik stel voor dat we iedereen verzamelen en vertreken." zei hij sirieus. Zijn blik was op de komeet gericht. Hij voelde hij er aan zijn T-shirt werd getrokken van achteren. Rosetta was achter hem gaan staan, puur omdat ze het maar niks vond met de hele komeet.

Rosetta had de vrouw aangehoord en naar het kleine meisje gekeken die aan kwam rennen. Ze ging wat rechter staan en hief haar gezicht een stukje op, puur om klasse en stijl uit te stralen. Toen ze de blik van Lloyd omhoog zag gaan werd ze echter bang. Hij was nooit zo sirieus meestal was hij 1 blok sarcasme.. Maar nu leek dat totaal niet het geval. Ze werd bang, puur en alleen omdat ze wist dat zelfs Lloyd dit niet in de hand had. Ze rilde en ging achter hem staan en klemde haarzelf lichtelijk vast aan zijn T-shirt.

Eve staarde Lloyd aan. 'Je weet nog wat er gisteren is gebeurd? Waar denk je dat we heen gaan, als de raketten gisteren kapot zijn gegaan?' Zouden we kunnen vliegen? Eve vroeg het haar af; sommigen van ons hadden het wel eens over vliegen gehad, maar kon het? Eve staarde nog angstig naar de lucht. 'Ik stel voor dat we... dat we... ik weet het niet meer!' Daar kwamen de tranen, oh, de tranen. Nee, er zijn kinderen. Eve droogde haar tranen met de achterkant van haar hand. Sterk zijn nu. Dit is de ultieme uitdaging. 'We moeten iedereen verzamelen. Niemand mag verloren gaan'.

Een kleine knuffel had ze in haar handen gekregen, ze keek naar Amy die haar probeerde bezig te houden door zich met haar bezig te houden. Een glimlach speelde om de smalle, perzikkleurige lippen. Ze speelde met het knuffeldier in haar handen, een moment leek ze de donkere schaduw niet op te merken die langzaam de ruimte in kroop. Ze zag hoe de ruimte verduisterde, waarbij ze haar blik van het dier losmaakte en naar buiten keek. Een rood gekleurde bal leek naar beneden te vallen. De greep op haar knuffel verstrakte, ze was bang voor het groot lijkende ding, wat deed het, wat was het van plan? Zou het hen verwoesten? Ze voelde hoe Amy haar optilde, om vervolgens vlug de trappen af te lopen. Stevig sloeg ze haar armen om de hals van haar moeder, met het knuffeldier nog stevig in haar hand, ze leek bescherming te zoeken bij haar moeder. Ze hoorde hoe Amy haar wat woorden toefluisterde, zag hoe ze glimlachte, toch bleef een bange, angstige blik in haar dieppaars gekleurde ogen. Ze drukte haar gezicht tegen de borst van haar moeder, leek niet te willen kijken.

Lorah keek het meisje nogmaals aan. '' Aangenaam, ik ben Lorah. '' zei ze en glimlachte voor een moment. Ze draaide zich weer om naar Lloyd en bleef hem aankijken toen hij naar boven keek. '' Ahh-ha... '' Ze fronste voor een moment en pakte toen de hand van Lloyd vast. '' Ik denk dat we ons moeten teleporteren naar een nabijgelegen planeet. Zou je me willen helpen? '' Zei ze zacht. Hierbij had ze de hulp van Lloyd nodig, ze was machtig maar zeker niet machtiger dan hem. Haar ogen werden rood en ze verzamelde haar energie op één punt in haar lichaam. De mensen van Shade zullen worden omringd door een zwart krachtveld en daarna naar een gezamenlijke plek op de nieuwe planeet gebracht.

Eve zweeg. Geen antwoorden, niemand die haar opmerkte. Waarom zouden ze ook? Nog één poging dan. 'WEET IEMAND WAT HIER GEBEURT?!' Eve schreeuwde het zo hard als ze kon, wat niet érg hard was, aangezien Eve haar stem kwijt was, maar waarschijnlijk hard genoeg. Hoopte ze maar. Daarna was het over. Dan zou ze gewoon als een hondje achter de anderen aanlopen - zelfs als ze wist dat wat ze deden fout was. Dan hoefden ze niet meer op haar hulp te rekenen - wat dacht je dan? Ze zullen zulke problemen wel eerder hebben meegemaakt, haar hulp was niet nodig. Eve gromde. Waarom was het leven zo gecompliceerd? Wat moest ze doen? Haar aandacht opeisen, of het zo laten...?

____________


Sorry voor de kortheid. Ik wil wel rpg'en maar ben vandaag niet in een typ-stemming , gaat heel goed samen.

Lloyd keek naar Lorah en voelde de death clare blik van Rosetta in zijn rug branden, hij had duidelijk nog veel uit te leggen aan Rose.. Lloyd knikte simpelweg. Hij was wel vaker van planeet naar planeet geteleporteerd, Rosetta ook, maar hij wou haar er nu gewoon bij hebben. Hij zou ook alle anderen mee moeten nemen en dat zou nog leuk worden. Zijn ogen werden meteen rood, door alle energie begonen plukken haar van hem te zweven net zoals het jasje dat hij aan had. Hij letten nu niet Op Rosetta hij concestreede zich en begon in zijn gedachten naar een geschikte planeet te zoeken.

Rosetta keek met een death clare naar Lloyd zodra Lorah zijn hand had gepakt. Waar sloeg dit op? Wie was zij? Wist ze uberhoud wel wie zij was? Wist ze wel wie haar moeder was? Op bijna al deze vragen was nee te beantwoorden. Toen Rosetta hoorde dat ze naar een anderen planeet gingen zuchtte ze even simpel. Haar ogen werden meteen paars rood. Ze ging als het waren met haar gedachten mee met Lloyd opzoek naar een planeet. Ze genoot van dit moment. Lorah zou nu nog niet erbij zijn, ze hadden even bonding time met z’n tweeën hoe Rose dat ook wel noemde.

Lorah hoorde het meisje schreeuwen maar probeerde zich te focussen op het teleporteren van de bewoners van Shade. Ze voelde dat Lloyd al bezig was met het zoeken van een geschikte planeet en stuurde dus haar krachten richting hem. Ze voelde dat ook het meisje meehielp, ze was familie van de duivel en had waarschijnlijk ook veel kracht. Haar ogen waren open en rood maar ze kon niet meer zien, ze reisde in haar gedachten door de ruimte, met Lloyd mee, opzoek naar een planeet voor hun toekomst. Ze vond het raar dat ze niet eerder van het nichtje van Lloyd had gehoord, maar voor nu had ze belangrijkere dingen.

Lloyd zijn ogen werden groot, hij had simpelweg een planeet gevonden die veilig was. Ookal stond het bekend als een planeet van licht. Lloyd had wel zin in een leuk ’feestje’. Hij had de planeet al uitgezocht en uitgekozen. Hij voelde de aanwezigheid van Rose en Lorah bij zich. Ergens voelde hij zich ongemakkelijk hij dacht aan zijn vorige vrouw, de vrouw die hem alles had geleerd kwa gevoelens, de vrouw die hij zwanger had gemaakt. De vrouw die hem een kind schonk maar zelf omkwam. In de zochtocht keek hij even naast zich naar Rosetta die naar hem keek. Ze was groot geworden een echte vrouw, maar wat er ook gebeurde ze zou altijd zijn kleine meisje zijn.

Rosetta leek over de sterren te dansen, met sierlijke bewegingen vloog ze door het heelal met haar geest. Ze keek naar Lloyd en Lorah die was verschenen. Het deed haar pijn de twee te zien. Ze had haar moeder misschien nooit gekend of gezien, maar toch had ze iets van een band met haar. Ze was half haar. Rosetta keek naar haar vader, hij zat met zijn gedachten bij haar moeder, dat was duidelijk. Hij was afwezig en hij had de blik in zijn ogen. De blik die hij altijd had als hij aan haar dacht. Rosetta keek naar de planeet die zijn vader had uitgekozen, ze grijnsde een licht planeet, dat zou nog leuk worden~!

Lorah zag een planeet steeds dichterbij komen, het licht straalde er van af maar dat hoefde niet te betekenen dat de bewoners alleen maar de vier goede elementen hadden. Haar gedachten waren vol van alles, ze dacht aan haar herinneringen op Dehar, wellicht zou ze ooit terug komen. In een fractie van een seconde voelde ze hoe er weer een ondergrond onder haar voeten kwam, maar dit betekende niet dat ze klaar waren, nu moest de rest nog worden geteleporteerd. Ze voelde hoe er steeds meer zielen hun kwamen vergezellen. Dehar was nu verleden tijd en de nieuwe onbekende planeet was de toekomst. Dehar zou nog een paar minuten van zijn bestaan kunnen genieten, daarom moesten ze snel handelen of er zouden wellicht wat zielen verloren kunnen gaan.

Emily voelde hoe ze in de buurt van Lorah was hoe haar gedachten door de ruimte zweefde, Ze probeerde zich te consentreren op het heden en ze rende naar Lorah toen, snel pakte ze haar jurk en trok eraan. "Wat doe je?" zei ze hard, en een beteje verbaast. Emily's ogen richtte zich op het meisje, ze was ouder dan haar maar iets in haar was niet vertrouwd, ze keek fel naar het meisje, ze hadden allemaal rode ogen en ze snapte wat er aan de hand was, teleporteren. Dit gebeurde ook op het kerstgala toen ze uiteindelijk in haar kamer terechtkwam. Emily richtte zich weer op Lorah en ze wou helpen, ze pakte de hand van lorah beet en ze kreeg een sluw glimlachje op haar gezicht, ze wist niet wat er gebeurde maar ze begon de grip op de realiteit te verliezen en ze voelde de concentratie van de andere. Het merkte haar op dar haar ogen ook rood waren geworden, ze schrok er echt van want ze had altijd gedacht ze geen Element had. Duister, dat was haar Element. Haar gedachte zweefde door de ruimte heen en ze zag een planeet, een lichte planeet. Droomde ze nu? wat was dit? Emily beet op haar lip en ze voelde hoe haar gedachtes rondzweefde, ging ze terug naar haar verleden? ze snapte er niets meer van en het enigste wat ze voelde was dat ze licht werdt in haar hoofd.

Rosetta zetten een paar stappen neer op de planeet, haar lichaam was er simpelweg al. Ze opende haar ogen die nog paars na gloeide maar al weer terug gingen naar de gewone kleur, ze was daar sneller in als haar vader. Ze gooide een van haar staarten die naar voor was gegaan terug naar achter, ze hief haar hoofd op en bekeek de planeet. Het groene rokje dat ze aan het waaide zacht door de wind. Ze had erg aanwezige vrouwelijke rondingen, haar vader zei altijd dar haar moeder nog 2 keer zo erg was daarin. Rosetta liep rustig over de planeet heen en wachtte tot haar Lloyd ook zou komen, ze keek naar Lorah die eerder terug kwam. Ze had een emotieloos gezicht op gezet, die vrouw dacht volgens mij dat ze alles was, en anders gaf ze die indruk wel.

Lloyd bleef in de ruimte simpelweg op de rest er heen te brengen, Hij ademde diep in en zijn aderen in zijn voorhoofd klopte aanwezig. Hij kwam op de planeet terecht maar bleef een stuk boven de grond zweven. Hij ademde uit en opende zijn ogen razend snel, ze waren enorm rood. Al die mensen die aan het rennen waren van het duisteren rijk had hij moeten traseren en hierheen moeten teleporteren. Lloyd kwam naar beneden en plante zijn voeten op de nieuwe planeet. De aderen leken minder te kloppen, de anderen zouden elk moment verschijnen. Lloyd rekte zich non-chalanr uit. Hij zou later met Rosetta praten ze was oud genoeg om op haarzelf te passen.

Lorah voelde dat iemand haar hand vast pakte en zag daarna Emily verschenen die naast haar door de ruimte vloog. Ze was op de planeet neergezakt zoals nu ook Emily. Lorah opende haar ogen, ze moest wennen aan het felle licht. De rode gloed van haar ogen verzwakte langzaam. Haar blik gleed over de planeet, het was groot maar het was bewoond, dat was zeker. Er was enkel een probleem, er was geen kasteel er was niks om in te wonen. '' Een probleem, waar gaan we in .. wonen? '' vroeg ze in het algemeen. Ze keek rond, er was niks wat leek op een huis. Er waren bergen en ze hoorde ook het geluid van water, maar een levensruimte was er niet. Ze keek naar Lloyd omdat ze verwachtte dat hij wel een antwoord wist te geven.

Rosetta begon te lachen. "HAHAHA! Is dat een sirieuse vraag?" zei ze lacherig. Ze liep een stukje verder van de rest af. Haar ogen werden paars en haar haar gingen uit de staarten. Haar haar vloog alle kanten op, dit was een gecontroleerde energie dat was zeer zeker te merken. Uit het niets verscheen een gigantisch paleis. Het had een binnenplaats en genoeg kamers. Het had wel een hele vleugel alleen voor Lloyd en Rosetta zoals te verwachten. Rosetta haar ogen werden weer normaal en haar haar viel weer naar beneden. Ze pakte de twee lintjes en bond haar haar razend snel weer perfect vast. Ze draaide haarzelf om naar de rest. "Ga je gang" zei ze droogjes met een glimlach.