BAM Inslag op Shine.

Lloyd zijn ogen werden heel even rood. Een hele lading van sigareten had hij weten te reden van Dehar. Ze zweefde zonder eengie paniek het paleis in naar z’n vleugel. Hij had 1 pakje bij gehouden. Hij stak er een op en begon rustig te roken. Zonder ook maar iets te zegen liep hij droogjes naar binnen. Rosetta was nog vriendelijk geweest en had de zielen vloer niet gedaan. Dat had de rest simpelweg niks gevonden, enkel in de slaap kamers van Rosetta en Lloyd was deze vloer er. En anders was er altijd nog een kans dat ze een ziel zouden herkenen. Met drooge passen liep Lloyd richting zijn vleugel.

Emily voelde hoe haar voeten langzaam op de grond stapte, vaste grond, het zweverige gevoel was weg. en ze voelde hoe ze op een andere planeet stond, een lichte planeet met kleur. Normaal genoot ze van dit soort momenten maar nu wist ze niet wat ze errvan moest vinden, het was prachtig voor de oude Emily maar afschuwelijk en walgelijk voor de nieuwe, stomverbaast staarde ze in de verte, het was geen droom zij was ook geteleporteerd en ze liet de jurk van Lorah los. Ze dacht aan vroeger hoe ze af en toe huisjes zag in de bergen en ze luisterde naar wat Lorah zei. Langzaam zag ze dat meisje weer, op de een of andere manier was ze een bedreiging voor haar. Een meisje die alles was, en emily het liefst wou vernietigen, ze mocht haar niet. Niks vredigs had ze over zich, zolang ze wist dan. "We kunnen in de bergen bouwen" zei ze zacht. Het was niets abnormaals voor emily, ze was een pienter meisje en had altijd wel een opmerking klaar.
Ze staarde naar de bergen, ze konden huizen erin bouwen, eerst hakken en zo je huis bouwen. Ze keek met een schuin hoofd naar Lorah, ze was benieuwd wat ze zou zeggen.

Lorah draaide zich om naar het meisje die begon te lachen, ze fronste haar wenkbrauwen voor een moment en keek toen naar wat ze ging doen. Langzaam maar zeker kwam er een heel paleis tevoorschijn. '' Bravo. '' zei ze grijnzend. Ze keek naar Emily en aaide haar langzaam door haar haren. '' Dankje Emily, misschien dat we daar ooit iets zullen bouwen, maar voor het kasteel lijkt me deze plek handiger. '' zei ze rustig met een glimlach op haar gezicht. Ze pakte de hand van Emily vast en liep rustig richten het paleis. De overige mensen zullen vanzelf verschijnen. '' Wil je weer bij mij op de kamer? '' vroeg ze tegen Emily. Voor nu moesten ze zichzelf eerst inburgeren en kamers beslissen. Ze liet Lloyd gaan, hij had wellicht tijd nodig voor iets, later zal ze misschien bij hem lang aan. Ze liep de trap op en deed een deur van een kamer open, ze was er tevreden mee. Ze keek naar Emily en glimlachte. '' Is deze goed? '' vroeg ze haar. In de kamer stonden twee bedden, een bank, een tafel, een kast en een bureau, kort gezegd al was nodig was.

Lloyd liep door zijn eigen vleugels, twee enomre donker roode bruine deuren die naar zijn kamer leiden stonden nog dicht. Lloyd blies wat rook uit, meteen gingen de deuren langzaam open. Lloyd lie naar binnen en ging op een donker rood bekleede bank zitten. Hij keek naar de zielen vloer en grijnsde even, hij nam nog een hijs en keek goedkeurend om hem heen.

Rosetta liep door het paleis en ging naar de binnenplaats. Ze liep hier overheen en overal verschenen rode en zwarte rozen. Ze liep rustig door richting haar kamer. Ze zou Lloyd simpelweg met rust laten, hij dacht aan haar moeder dat was heel duidelijk. Dat had hij altijd zodra hij Rose had gezien. Ze liep door de gang, zachte piepjes van de vloer gaven ook echt aan dat ze er liep. Ze opende een zwart houten deur en kwam in haar kamer terecht. Ze liep naar een kleed dat er lag en ging er op liggen. Ze keek naar de vloer waar de zielen om haar vergiffenis smeekte. Ze grijnsde, ze liet haar ogen simpelweg paars oplichten.

Een zucht ontsnapte hem langs zijn lippen, terwijl zijn blik gerust lag om de jongen die geconcentreerd met enkele gekleurde blokken bezig was in een hoek van de ruimte. Het viel hem op hoe de kamer verduisterde, zonder dat daar een reden voor was, meteen schoot zijn blik naar het raam. Een rood gekleurde bol van vuur viel naar beneden, geschrokken keek hij een moment toe, waarna hij was opgeveerd. meteen nadat hij was opgestaan schoot zijn blik terug naar Felix die zijn blik nog bij het raam had, zijn ogen stonden angstig. Hij keek naar hem en liep er naar toe om hem in zijn armen te nemen. “Maak je geen zorgen Fel.” fluisterde hij hem sussend toe, terwijl hij maakte dat hij beneden kwam. Hij had geen idee wat de reden was, wat er gebeurde, het was vooral verwarrend. Hij wist niet hoe, maar voelde dat hij werd losgemaakt van Dehar, het voelde alsof hij een moment weg was, hij leek te zweven met zijn zoon in de armen. Hij kon zich niet echt beseffen wat er gebeurde, maar merkte wel zodra zijn voeten weer vaste grond voelden dat hij ergens anders was. Hij keek om zich heen, misschien moest hij Amy gaan zoeken.

Emily glimlachtte naar Lorah, het was een glimlach omdat het moest, maar het liefst wou ze op dat meisje afrennen en haar verscheuren. Wat dacht ze wel? een beetje haar idee lopen verpesten, ze voelde zich onnodig dus ze keek weer naar beneden. "Jah ik wil wel weer bij jou" zei ze zacht, teleurgesteld. Maar ze wist dat ze een hut zou gaan maken, een hut zodat ze alleen zou zijn, een hut zodat ze het tegendeel kon bewijzen, een kasteel was mooi. Maar ze haatte het omdat zij het had gemaakt, Ze liep zwijgend achter Lorah aan en ze zag hoe ze de deuren opende. Een misselijkmakende geur van rozen vulde de kamer, en het was donker. Niks leek op het oude kasteel, met houten spullen. Hier was alles té goed afgewerkt. en ze liet zich vallen op de bank, zwijgend staarde ze in de verte. Ze wou weer terug naar de planeet, nu had ze al heimwee. Emily wist dat ze blij moest zijn dat ze naar het duister was gegaan, Lorah had ontmoet, dat ze nog leefdde, anders was ze nu ook een slachtoffer, een slachtoffer van de komeet. "Ik, ik ga even naar buiten" zei ze zacht, nog steeds teleurstellend. ze was teleurgesteld dat zij nu zo geweldig was, het was jaloezie. en jaloezi was zwakte, 1 van de zonde. Emily opende de grote deur en ze stapte over de koude tegels die een rilling over haar rug liet geven. Ze wou de omgeving verkennen.

Lorah liep rond in haar kamer, het voelde hier niet naar huis, het was niet de planeet waar ze al haar herinneringen had. Ze wist dat ze ooit wel gewend zou raken, maar voor nu was de verandering gewoon erg. Ze keek naar Emily en knikte. '' Ja is goed, zorg ervoor dat je veilig bent. '' zei ze zacht. Ze wachtte tot Emily weg was en liep toen richting de deur, ze wou Lloyd opzoeken, hem gewoon even zien zonder dat er iemand bij was. Ze opende de deur en sloot hem daarna achter haar, zelfs het geluid van het sluiten van de deur was anders dan ze gewend was. De deuren kraakten niet, het was moderner. Ze begon rustig te lopen, haar hakken klonken op de schone, stenen vloer. Ze liep de kant uit die ze Lloyd op had zien lopen, ze kwam in een vleugel, het was er erg groot. Ze liep naar de deur en klopte er zachtjes op. '' Lloyd ben je daar? '' Vroeg ze richting de deur.

Lloyd hoorde de stem van Lorah. Hij gooide zonder veel moeite z’n sigaret op de vloer die verdween in de zielenvloer. Lloyd bleef zitten en ademde een paar keer in en uit. Hij dacht na, of hij Lorah zou vertellen over z’n vrouw.. Hoe het echt zat. Hij schudde zijn hoofd en keek toen zelfverzekerd naar de deur. "Kom binnen Lorah" zei hij helder en duidelijk. Hij voelde zijn hoofd bonken, hij miste haar dat was duidelijk. Al die tijd had hij haar verdrongen maar nu met Rosetta leek ze terug te zijn in zijn gedachten.

Waar was ze? Deze nieuwe planeet voelde niet als thuis. Ze voelde zich niet gewild. Dit was niet Dehar, dat wist ze. Dehar, waar haar hart lag. Dehar, waar ze haar herinneringen heeft, Dehar, waar ze hoorde. Eve liep rond in een kamer, haar kamer, nam ze aan. Ze ging bij het raam staan, een groot, rond raam met een platte, horizontale vensterbank aan de onderkant. Ze keek uit het raam, met haar handen op haar rug. Het zag er anders uit. Meteen wist ze dat ze nooit haar herinneringen terug zou krijgen; nee, natuurlijk niet. Ze ging zitten in de kleine doch sterke vensterbank, en hield zich vast aan het gordijn. Al snel liet ze het gordijn los; ze paste makkelijk op deze vensterbank, maar toch was het anders als thuis. Niet dat ze op Dehar haar eigen vensterbank had gehad, maar zelfs áls ze die had gehad, had Eve zich op deze niet thuis gevoeld.
Eve besloot weg te gaan, ze liep door de gangen van dit huis, op zoek naar andere bewoners...

Hij zat in de kamer van zijn vader, geconcentreerd bezig een toren te bouwen van de blokken die hij had gekregen. Hij ging net zolang door totdat hij een toren had waar al zijn blokken in zaten en die toren ook nog bleef staan. Je kon hem rustig alleen laten, had totaal geen last van hem. Hij bleef ook geconcentreerd bezig toen Elias zag hoe de schaduw de kamer binnen kroop. Pas toen de schaduw over de blokken kroop keek hij verbaasd naar het grote raam waar je in de verte een vuurrode vuurbal zag die naar beneden viel. Wat deed dat ding? Wat zou er gebeuren? Met angstige ogen bleef hij kijken, voelde hoe hij werd opgetild. Hij keek zijn vader even aan om vervolgens met zijn kleine handje een pluk stof van zijn jack beet te pakken. Toen ze buiten stonden keek hij rond om zijn moeder te zoeken waar zijn zusje Yuuna waarschijnlijk ook bij was. Hij pakte de stof van het jack beter beet toen hij merkte wat er gebeurde. Hij wachtte gespannen af, tot hij een andere omgeving zag. Een beetje verbaasd keek hij rond. Waar waren ze? En waar waren zijn moeder en zusje?

Lorah stond voor de deur, er was niet meteen antwoord gekomen maar ze wist dat hij er was door enkele geluiden die ze hoorde. Nog geen seconde later hoorde ze de heldere stem van Lloyd door de kamer klinken. Haar hand gleed naar de deurklink, die ze vervolgens naar beneden trok om de kamer in te lopen. Haar blik ging naar de vloer, het zag er eng uit, alsof er mensen in vast zaten. '' Gezellig hier.. '' zei ze droog. Haar ogen gleden daarna weer naar Lloyd, met zijn gezichtsuitdrukking zoals hij normaal ook altijd was, maar het leek hem toch iets dwars te zitten, maar ze ging er niet op in, meestal liep het alleen fout uit. '' Alles goed? '' vroeg ze hem, voordat ze had gedacht dat dat ook een manier van erop ingaan was.

Lloyd reageerde niet op de ongeplaatste opmerking van Lorah, ze had wel kunnen weten dat het een zielen vloer was. Ze leek dommer geworden en die kleine Lorah ook wel Emily was nog irritanter. Lloyd stond op en keek haar aan. "Goed" zei hij kortaf. Hij keek haar recht aan. Ze leek opeens anders nadat hij aan zijn vrouw had gedacht. Ze kwam niet eens in de buurt van de perfectie van zijn vrouw. Lloyd voelde een afstoting bij Lorah die hij nog nooit had gevoelt. Hij wou bij z’n vrouw zijn, maar hij wist dat dit onmogelijk was. Hij moest nu weer voor zijn kleine meisje zorgen zoals hij eerst deed. Hij moest nooit meer aan het geen beginnen wat zichzelf vrouw noemde. Lorah was veranderd, sterk veranderd. Lloyd bleef rustig staan en bekeek de vrouw waar hij van hield of had gehouden. Zijn hart was na de ontmoeting met Rosetta weer terug gegaan naar zijn vrouw, die omkwam bij het op de wereld zetten van hun dochter. Dat kon niks anders betekenen dan dat hij zijn hart simpelweg had doorgegeven aan zijn dochter.

Eve dwaalde door de gangen, op zoek naar contact. Ze klopte op wat deuren, maar alle kamers waar ze op had geklopt waren leeg, en dat frustreerde haar; op Dehar was alles vol. Altijd had je iemand om mee te praten, contact, alle kamers waren vol. Hier was maar 1 op de 10 kamers vol en Eve durfde bijna niet meer te kloppen; stel dat ze stoorde! Eve bedacht zich dat áls ze zou storen, niemand het haar kwalijk zou kunnen nemen, want ze klopte. Met een tamelijk gerust hart ging Eve verder met kloppen. 'Hallo? Iemand aanwezig?' ze streek met haar vingertoppen langs haar lippen, één van de gevoeligste plekken van haar huid, en voelde dat ze schraal waren. Meestal had Eve meteen labello gepakt, en was ze gretig begonnen met smeren; nu echter niet. Wat maakte het ook uit? Het was hier niet als thuis. Eve voelde aan een deur en hoorde zachtjes voetstappen en stemmen... Zachtjes klopte ze aan*.

_________________

*OH MY GOSH! Ze klopt dus aan bij Lorah en Lloyd.

Lorah knikte en liep wat dichter naar hem toe. Ze keek hem aan, wat ervoor zorgde dat haar hoofd wat naar boven kantelde. Haar handen gleden naar de zijne en met haar vingers pakte ze zijn handen vast. '' Dat is mooi.. '' zei ze zacht. Ze rustte met haar kin op de borst van Lloyd en ze keek hem aan. '' Toch denk ik dat ik Dehar wel een beetje ga missen. '' zei ze en glimlachte zwakjes. Ze zag dat hij er niet helemaal bij was, het maakte haar even glimlachen. '' Waar denk je aan? '' vroeg ze, haar ogen nog steeds op de zijne gericht. Ze hoorde geklopt op de deur en haalde haar kin van zijn borst af en deed een stap naar achteren, wat ervoor zorgde dat haar handen de zijne losliet. Ze keek naar de deur en zuchtte, altijd op de verkeerde momenten.

Rosetta stond op en wou naar haar vader om rustig bij te praten. Met aanwezige vrouwelijke passen liep ze door de gang van de vleugel van haar en Lloyd. Ze zag daar een meisje staan voor de deur van Lloyd. "En wat doe jij hier?" vroeg ze met heldere stem. Ze keek haar aan met een opgetrokken wenkbrauw en kwam dichterbij. "Hij is bezig zo te voelen al iemand binnen." zei ze rustig en keek haar aan. "Ik neem aan dat je weet dat het niet de bedoeling is voor zomaar iedereen om te komen, en trouwens je mag blij zijn dat hier tapijt is, ik had het net zo goed over heel onze vleugel kunnen doen." zei ze en keek de vrouw aan. "Naja.. Ik ben Rosetta" zei ze en stak haar hand niet eens uit, ze zei het wel op een vriendelijkere manier.

Lloyd sloeg de hand van Lorah lichtelijk weg en zetten een stap naar achter. "Ik denk aan een verleden van mij, waar niemand iets van af weet" zei hij simpel af. Hij hoorde dat iemand op de deur klopte en daarna de zacht gedempte stem van Rosetta die tegen iemand praten. Een zachte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij hoorde wat ze zei. Lloyd keek weer naar Lorah. "Het is een lang verhaal en niet van belang dat je het weet, maar ik wil graag mijn ruimte" zei hij op een serieuse toon en keek haar aan.

Eve keek op. Het irriteerde haar dat iemand haar vertelde wat ze moest doen, en wat er aan de hand was, zelfs als de persoon het beter zou weten. Eve kon er niet tegen dat anderen dingen beter wisten, maar ze besloot vriendelijk te blijven. 'Hallo, ik ben Eve!' ze keek van links naar rechts. 'En, sorry. Ik weet het wel.' Wat ze deed was natuurlijk ook niet zo leuk; wikkeleurig op iedereen's deur gaan kloppen. Natuurlijk wist Eve het wel, wat dan ook; het meisje praatte naar haar mening erg onduidelijk. Misschien lag het aan zichzelf, Eve was erg in de war aangezien ze op deze planeet was gekomen. Alles wat op Dehar zo duidelijk was, was hier onduidelijk. 'Ik ben Eve,' herhaalde Eve, wat harder deze keer, want ze nam al aan dat Rosetta haar niet had verstaan, aangezien Eve's lippen steeds kleffer werden en ze haar mond bijna niet open kreeg.

_______________
Kort.

Lorah keek naar haar hand toen hij lichtelijk werd weggeslagen door Lloyd. Het verbaasde haar, had ze iets verkeerds gedaan of gezegd? Ze keek op toen ze zijn woorden hoorde, met een lichtelijk verbaasde blik in haar ogen. Ze snapte het niet, ze hield zoveel van hem en hij leek dat soms niet, natuurlijk had hij wel eens van haar gehouden en dat zijn dan ook de momenten die ze het liefst ziet, maar er zijn al zoveel tijden geweest dat hij niet van haar hield, maar dat ziet ze niet in, ze wil alleen het goede in hem zien, wat haar blind maakt. '' Het.. het spijt me. '' zei ze zacht en nog steeds verbaasd. Ze hoorde mensen bij de deur praten, geen uitweg dus. Ze zette een paar stappen naar achter maar bleef hem aankijken. Ze probeerde sterk te blijven, ze was een sterke vrouw, al zoveel emotioneels meegemaakt en zelfs kapot geweest, maar ze staat er toch steeds weer, als een vrouw die alles opoffert voor haar volk.

Rosetta schudde haar hoofd en liep naar de deur. "Hoi Eve" zei ze op een vriendelijke toon nog. Ze legde haar hand op de deurklink en duwde deze naar beneden. Met een krakend geluid kwam de deur in beweging en opende. Rosetta keek naar Lloyd en zag toen Lorah staan. Ze plukte simpelweg aan haar het uiteinde van haar haar. "Stoor ik?" vroeg ze ontschuldig en keek de twee aan. Ze keek toen naar Lloyd, haar ogen stonden ontschuldig en van niets wetend. Ze keek naar de vloer waar de zielen haar bang aankeken. Ze grijnsde even en foceste zich toen weer op de twee. Haar grijns was lichtelijk blijven staan. Ze keek nogmaals naar Lorah ze zag er verslagen uit alsof ze iets had meegemakt wat haar vebaasd had. Rosetta zetten lichtelijke vrouwelijke passen richting Lloyd en ging voor hem staan. Ze voelde hoe een lievelijke hand op haar schouder werd gelegd. Rosetta keek naar de vloer, naar de zielen die naar haar keken en haar van alles smeekte met hun blikken en handen. Haar ogen werden diep paars.

Lloyd keek naar Lorah, ze was geschokt geraakt. Dat was te merken, heel erg te merken. Hij hoorde hoe de deur openkwam en langzaam open ging. Daar stond ze dan, zijn dochter de persoon die zijn hart had. Hij keek naar haar toen ze de ontschuldigheids act opvoerde, hij hield zijn gezicht in een plooi en bleef neutraal. Ze kwam naar hem toe en ging voor hem staan. Ze keek naar de grond en speelde duidelijk met de zielen. Haar ogen werden paars. Lloyd legde een zachte hand op haar schouder op te laten weten dat alles goed was, dat ze haar geen zorgen hoefde te maken. Lloyd keek even naar Lorah en zijn ogen werden bloedrood.

Lorah voelde zich er niet prettig bij, er was iets aan de hand en ze wou het graag weten, hem misschien helpen als het nodig was. Ze hoorde hoe de deur open ging maar bleef staan, draaide zich niet om. Toen ze de stem hoorde herkende ze dat het het nichtje van Lloyd was, die ze nog niet zo lang geleden had gezien. Ze hoorde hoe haar stappen dichterbij kwamen en stopte toen ze voor Lloyd stond. De hand van Lloyd, waar zij net nog een poging van vasthouden op had uitgeoefend, werd op de schouder van het meisje gelegd. Haar ogen gleden weer naar Lloyd, wiens ogen rood oplichtte. Ze zette uit verbazing nog een stap naar achteren, ook haar ogen werden rood voor een moment. Het was teleurstelling, verbazing, haat en liefde door elkaar. Ze wou blijven, bij hem blijven, maar ze wist dat dit niet goed was. Haar ogen werden nu donkerrood, doordat de kleur mixte met haar eigen zwarte kleur. '' Ik begrijp je niet. '' fluisterde heel zacht, er bijna zeker van dat hij het niet zal verstaan. Ze bleef nog even staan, op het punt om weg te gaan.

Lloyd had Lorah wel degelijk verstaan, hij had de mixing van haar ogen gezien, de mengeling. Hij wist dat ze dit nooit zou begrijpen maar er was geen anderen weg. Zijn hart lag nu bij Rosetta, die haar moeder haar had geschonken door haar leven te geven. "Ooit zal je het begrijpen, ik kan het nu niet uitleggen" zei hij simpel en keek haar aan met zijn rode ogen. Hij kon het haar nu ook niet uitleggen, dat kon enkel en alleen als hij sterk genoeg was, om over zijn vrouw te praten. Lloyd zou pas weer van Lorah mogen houden als Rosetta zijn hart doorgaf. Maar Rosetta kennende kon dat nog wel even duren.

Lorah keek hem aan, ze hoorde zijn woorden, wat betekende dat hij haar dus wel gehoord had. Ze knikte, haar ogen verloren de rode kleur en leken nu donkergrijs te worden in plaats van de normale zwarte kleur. Ze zette nog een paar stappen naar achteren, draaide zich toen om en pakte met haar hand de klink vast. Zo bleef ze nog twee seconden staan voordat ze de klink naar beneden duwde en de deur naar haar toe trok. Ze stapte de kamer uit en sloot de deur netjes achter zich. Haar blik was op de vloer gericht, ze bleef er nog even staan, niet wetend wat er was. Het leek wel alsof er altijd iets was wat Lloyd er van af hield om van haar te houden. Met onzekere passen liep ze de vleugel uit, richting haar eigen kamer.

Nog altijd stond Eve daar in de gang. Waarom bleef ze zo lang om zich heen kijken? Er snelde een meisje - ze meende dat ze Lorah heette - langs haar heen en dat leek voor haar het sein, of het teken om zelf ook te gaan. Ze liep achter het meisje aan, niet erop uit haar te volgen, en snelde naar haar eigen kamer. Vrienden maken kwam later wel, dat wist ze nu wel. Met kriebels in haar buik ging ze de andere richting uit als Lorah, en verdween in haar eigen kamer. Ze zette het raam open - de frisse lucht deed haar goed. Ze ging in de vensterbank zitten, met haar benen bungelend uit het raam. 'Eve, straks val je nog uit het raam!' het was de stem van haar moeder, die dat vroeger altijd tegen haar zei. Als kind hield ze er van om met haar voeten naar buiten uit het raam te hangen. Eve realiseerde zich dat ze haar moeder wel degelijk miste. 'Niet aan denken,' sprak ze zichzelf toe, 'concentreer je op andere dingen,' maar alsof ze haar moeder "opvolgde", hield ze zich opeens stevig vast aan de gordijnen. Ze bungelde zachtjes met haar benen en begon een liedje te zingen wat haar moeder voor haar zong. Opeens schudde ze haar hoofd 'Hou toch op, slapjanus,' sprak ze zichzelf toe en ze kneep zichzelf. Ze sprong uit de vensterbank en deed haar raam dicht - de frisse lucht die haar zo had goed gedaan, was opeens niet meer zo goed. Ze ging aan haar bureau zitten, knipte een lampje aan en begon in een schriftje te schrijven. 'Ze komen niet meer terug,' zei ze tegen zichzelf, 'Nee.'